Ο ψυχολόγος έχει ολοκληρώσει σπουδές ψυχολογίας (επιστήμη που ασχολείται με την μελέτης της σκέψης, του συναισθήματος και της συμπεριφοράς). Ο ψυχολόγος μπορεί να εργάζεται μόνο εφόσον κατέχει άδεια άσκησης επαγγέλματος. Ο ψυχολόγος εστιάζει μέσα από το διάλογο στις γνωστικές, συμπεριφορικές και συναισθηματικές πλευρές των συμπτωμάτων και δεν χορηγεί φάρμακα για την ανακούφιση των συμπτωμάτων.

Ο ψυχίατρος από την άλλη, έχει ολοκληρώσει σπουδές ιατρικής και έχει ειδικευτεί στην Ψυχιατρική-Νευρολογία. Ο ψυχίατρος λοιπόν ασχολείται πρωταρχικά με την οργανική βάση των συμπτωμάτων και κατά συνέπεια η προσέγγισή του βασίζεται στο ιατρικό μοντέλο και στην χορήγηση φαρμάκων.

Τόσο ο ψυχολόγος, όσο και ο ψυχίατρος μπορούν μετά το τέλος των βασικών σπουδών τους να λάβουν τον τίτλο του ψυχοθεραπευτή, εφόσον εκπαιδευτούν από πιστοποιημένο φορέα σε κάποιο μοντέλο ψυχοθεραπείας.  Η εκπαίδευση στην ψυχοθεραπεία διαρκεί 4 ή 5 χρόνια. Ο ψυχίατρος και ο ψυχολόγος εφόσον έχουν εκπαιδευτεί κατάλληλα μπορούν να ασκούν την ψυχοθεραπεία και πολλές φορές συνεργάζονται. Ενδεικτικά μοντέλα ψυχοθεραπείας είναι το γνωστικό-συμπεριφορικό, το ψυχαναλυτικό, το συστημικό κ.α..

Σχεδόν όλοι μας, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, είναι πιθανό -σε συγκεκριμένες φάσεις της ζωής μας- να αντιμετωπίσουμε κάποιες δυσκολίες και να νιώσουμε δυσφορία. Αυτές οι δυσκολίες μπορεί να αποτελέσουν εμπόδια στην ψυχολογική και κοινωνική μας προσαρμογή και να διαταράξουν την ομαλή εξελικτική μας πορεία.

Μέχρι και πρόσφατα υπήρχε η αντίληψη ότι κάποιος απευθύνεται σε έναν ψυχολόγο όταν εμφανίζει κάποια σοβαρή ψυχική διαταραχή.

Ωστόσο, οι κοινωνίες εξελίσσονται και οι άνθρωποι είναι πιο ευαισθητοποιημένοι πλέον σε θέματα ψυχικής υγείας. Αναγνωρίζουν πως υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορεί κάποιος να θελήσει να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία, όπως π.χ. για τη διαχείριση μιας ασθένειας, ενός διαζυγίου, του εργασιακού στρες, ενός χωρισμού κ.α. Συνήθως, κάποιος θα επισκεπτεί έναν ψυχολόγο – ψυχοθεραπευτή όταν ο τρόπος με τον οποίο μέχρι τώρα αντιμετώπιζε τις δυσκολίες της ζωής παύει να είναι πλέον βοηθητικός.

Η συστημική ψυχοθεραπεία είναι μία ψυχοθεραπευτική προσέγγιση που ξεκίνησε ως θεραπεία οικογένειας και πλέον εφαρμόζεται σε άτομα, οικογένειες, ζευγάρια και ομάδες.

Η συστημική προσέγγιση δίνει έμφαση στις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των μελών ενός συστήματος, στην επικοινωνία, στις σχέσεις, στη δομή και οργάνωση τους. Σύστημα θεωρείται το σύνολο των στοιχείων που βρίσκονται σε αλληλεπίδραση και αλληλεξάρτηση. Σύστημα, επομένως, μπορεί να είναι μια οικογένεια, οι εργαζόμενοι σε μια εταιρεία, οι μαθητές σε μια τάξη, ένα ζευγάρι κτλ. 

Η συστημική οπτική πρεσβεύει ότι οποιοδήποτε σύμπτωμα-πρόβλημα  φέρει ο θεραπευόμενος εκφράζει τη δυσκολία όλου του συστήματος στο οποίο ανήκει. Είναι δηλαδή ένα συστημικό πρόβλημα και όχι ατομικό, απλώς εμφανίζεται σε μια μορφή κωδικοποιημένου προβλήματος στον φερόμενο θεραπευόμενο.

Είναι επίσης σημαντικό να τονιστεί ότι η αλλαγή σε κάποιο στοιχείο του συστήματος (π.χ σε ένα άτομο) επιφέρει αλλαγή σε ολόκληρο το σύστημα (π.χ σε όλη την οικογένεια) χωρίς την απαραίτητη παρεύρεση στις συνεδρίες όλων των μελών που ανήκουν στο σύστημα.

Η συμβουλευτική συνήθως έχει να κάνει με την επίλυση πιο συγκεκριμένων βραχυπρόθεσμων ζητημάτων. Η ψυχοθεραπεία είναι μια διαδικασία που στοχεύει πέρα από την επίλυση των προβλημάτων που είναι στην επιφάνεια, στην βαθύτερη κατανόηση του εαυτού και στην επεξεργασία πιο σύνθετων εσωτερικών συγκρούσεων και ζητημάτων. Η ψυχοθεραπεία, λειτουργεί, όπως δηλώνει και η λέξη, σε επίπεδο θεραπευτικό και ενδιαφέρεται δηλαδή για την αλλαγή του τρόπου που αλληλεπιδρά το άτομο με τους γύρω του.

Η δουλειά και η σχέση μου με τους ανθρώπους που θεραπεύω εμπνέεται από – και βασίζεται στις – αρχές που χαρακτηρίζουν την Συστημική Θεραπεία η οποία έχει διαμορφώσει τόσο την επαγγελματική μου αντίληψη όσο και την στάση μου γενικότερα.

Αρχικά μέσα σε ένα κλίμα σεβασμού και ειλικρίνιας εστιάζω στο αίτημα που φέρνει ο πελάτης, το οποίο μπορεί να αλλάζει βεβαιώς κατά τη διάρκεια των συνεδριών. Θεραπευτικός στόχος είναι η κατανόηση του τρόπου σχετίζεσθαι και η δυνατότητα για νέα σχήματα σχέσεων πιο λειτουργικά, που προάγουν την ανάπτυξη.

Εστιάζω, επίσης, στα αποθέματα που διαθέτει ο θεραπευόμενος μου, και που ενδεχομένως να μην έχει αξιοποίησει, και μέσα από το διάλογο δοκιμάζονται λύσεις που ταιριάζουν στις ανάγκες και τις επιθυμίες των ανθρώπων.